Pavilion — Antwerpen Zuid

Het ontwerp kadert het idee van de buurtbewoners in samenspraak met het M HKA om het nieuwe park Dok Zuid als beeldenpark om te dopen. Het paviljoen staat ter hoogte van de Gedempte Zuiderdokken, op de as tussen het M HKA en het Museum van Schone Kunsten. Op deze manier sluit het park aan bij de traditie van de wijk die tot stand is gekomen door avant garde kunstenaars en gallerijen, dit onder impuls van het museum van schone kunsten, en later het fotomuseum en museum voor hedendaagse kunsten. Het paviljoen nestelt zich tussen heden en verleden.

Het wil niet enkel fysiek het heden en verleden met elkaar verbinden, maar in de eerste plaats een podium bieden waarin elke vorm van creatie mogelijk wordt: van klassieke muziek tot hedendaagse dans, van een tentoonstelling over modernisme tot hedendaags theater. Het grondplan, gebaseerd op een amfitheater, schuilt onder een betonnen dak. Oud en nieuw, maar ook traditie en vooruitgang in architectuur krijgen hier een vertaalslag. Het amfitheater, dat nog steeds geldt als ideale vorm voor het aanschouwen van het podium, refereert naar traditie terwijl de ruwe betonnen toepassing refereert naar de hedendaagse materialiteit en bouwmethodiek. Zo worden geschiedenis en toekomst met elkaar verbonden.

The design fits in with the idea of the local residents, in consultation with the M HKA, to convert the new Dok Zuid park into a sculpture park. The pavilion is located at Gedempte Zuiderdokken, on the axis between theM HKA and the Museum of Fine Arts. In this way, the park links up with the tradition of the neighbourhood, which was established by avant garde artists and galleries, spurred on by the Museum of Fine Arts, and later the Photography Museum and the Museum of Contemporary Arts. The pavilion nestles between past and present.

It not only wants to physically connect past and present, but first and foremost it wants to provide a stage where any form of creation is possible: from classical music to contemporary dance, from an exhibition on modernism to contemporary theatre. The ground plan, based on an amphitheatre, is hidden under a concrete roof. Old and new, but also tradition and progress in architecture are translated here. The amphitheatre, which is still considered the ideal form for viewing the stage, refers to tradition while the rough concrete application refers to contemporary materiality and building methods. Thus connecting history and future.